IK BEN ANNAMAJ
De weg van het hoofd naar het hart is geen eenvoudige weg. Ik had twee burn-outs en meerdere depressies nodig om mijn weg hierin te vinden, en nog steeds zijn er uitdagende momenten. Wél is mijn leven rijker geworden en meer 'van mij'. Ik ervaar meer momenten waarin ik het gevoel heb dat alles klopt. Je zou het geluk kunnen noemen. Ook ervaar ik het leven bewuster.
​
VAN HOOFD NAAR HART
In je hart voel je je kernwaarden; wat je belangrijk vindt, waar je blij van wordt, waar je je voor in wil zetten, wie je bent. Je hoofd kent vooral regels; verwachtingen en conditioneringen uit je omgeving die je hebt verzameld gedurende je leven. De regels waarnaar we leven zijn vaak niet afgestemd op onze waarden en belemmeren ons daarmee letterlijk om een waardevol leven te leiden. We komen er vaak na een lange lijdensweg achter dat het leven dat we leiden niet strookt met wie we zijn, wat we eigenlijk willen, en waar we in geloven.
Het loslaten van deze regels (ont-regelen) kan de deuren openen naar een vervuld leven. Dit vraagt om de bereidheid om ook de houvast en het gevoel van controle - dat we aan deze regels ontlenen - los te laten. Bij het loslaten van de regels ontstaat er ruimte voor de waarden en intuïtie om de nieuwe leidraad (houvast) van het leven te worden.
​
HOE HET WERKT
​
Als we ons hart vaker laten spreken over hoofdzaken, dus durven voelen en durven luisteren naar onze waarden en intuïtie, zijn we authentieker en gelukkiger. Uiteindelijk willen we allemaal onszelf kunnen zijn en worden omarmd voor wie we zijn en niet voor wie we pretenderen te zijn.
We maken keuzes die bij ons passen (werk, leven, relatie[s]) en zijn daarmee liever voor onszelf en uiteindelijk ook voor onze omgeving. We reageren op onszelf vanuit compassie waardoor er ruimte ontstaat voor compassie en empathie naar anderen. Deze compassie en empathie zorgt op haar beurt voor geweldloze(re) communicatie, waardoor er een veiligheid ontstaat waarbinnen nieuwe relaties kunnen ontstaan en bestaande relaties kunnen verdiepen.
​
​
Als we weten wie we ten diepste zijn, zijn we ons ook bewust van onze eigen grenzen en bewaken deze actief. Hierdoor hebben we ook de ruimte sensitief te zijn voor andermans grenzen. We leven en laten leven.
​
​
EEN ANDERE ROLVERDELING
​
Ik zeg hiermee niet dat de functie van het hoofd onbelangrijk is in het leven van een mens. Het tegendeel is waar. Ik pleit echter voor een andere rolverdeling tussen het hoofd en het hart. Als we ons hoofd (denkkracht, organiserend vermogen, analytisch vermogen) kunnen inzetten ten dienste van onze eigenheid, waarden en intuïtie, ontstaat er een andere wereld. Een wereld die harmonieuzer is en en mensen kent die authentiek(er) en gelukkig(er) zijn.
​
​
'Wie ben jij?'
Een vraag die me van kinds af aan bezighield. Of het nou ging om de kinderen in de buurt (met eenzelfde of andere achtergrond), of mijn bloedeigen vader wiens levenshouding grotendeels haaks leek te staan op die van mij.
​
Ik wilde deze vraag kunnen beantwoorden omdat ik niets liever deed dan verbinding maken met mensen. Onbewust begreep ik toen al dat het aangaan van verbinding makkelijker wordt als je je kunt inleven in de ander en in staat bent compassie te voelen.
Ik had twee burn-outs en meerdere depressies nodig om erachter te komen dat empathie en compassie ook essentieel zijn voor de verbinding met jezelf. Alleen als je alles van jezelf kunt verwelkomen en omarmen, zonder te veroordelen, mag je er echt 'zijn'.
​
In alle aandacht die ik had voor anderen had ik de aandacht voor mijzelf verwaarloosd. Ik was veranderd in een kameleon en voelde me steeds ongelukkiger en eenzamer. Iedereen droeg me op handen, behalve ikzelf. Veroordelende en niet liefdevolle stemmen overheersten mijn gedachten. Ik ervoer dat verbinden met anderen steeds meer energie kostte. Achteraf begreep ik pas dat ik constant bezig was mezelf aan te passen aan de (behoeften van) de ander, uit angst afgewezen te worden. Omdat ik nooit echt mijzelf liet zien voelde ik me ook nooit echt verbonden. Een gevoel van verbondenheid ontstaat namelijk pas als we worden omarmd om wie we daadwerkelijk zijn. In alle authenticiteit, zonder sausje of kers.
​
Ik stelde mijzelf steeds vaker de vraag; wie ben ik in dit contact of deze situatie? Wat wil ik in dit contact, deze situatie of zelfs dit leven?
​
De psyche en het gedrag van individuen, en verbinding en communicatie tussen individuen is tot op de dag van vandaag mijn grootste fascinatie.
​
Tijdens mijn carriere als organisatieadviseur kwam ik erachter dat de gesprekken die ik voerde met bestuurders, managers en medewerkers al snel een persoonlijk karakter kregen. De natuurlijke verbinding die ontstond zorgde voor mijn succes in het vak. In deze fase werd ik me ervan bewust dat ik door mijn sensitiviteit, kwetsbaarheid en tomeloze enthousiasme en nieuwsgierigheid, in staat ben een veilige ruimte te creeren in contact. Een ruimte waarbinnen mensen zich openen, zich durven te laten bevragen en zichzelf durven bevragen.
WAAROM?
Omdat ik als geen ander weet hoe bevrijdend het is om je me er en meer los te maken van conditioneringen en regels en te luisteren naar je liefdevolle eigen-wijze hart.
Naarmate, in de jaren erna, mijn zelfbewustzijn groeide merkte ik dat het ook die momenten zijn waarop mijn hart sneller gaat kloppen en mijn lijf zich hult in kippenvel.
​
Het beeld en plan (in mijn hoofd) om een eigen organisatieadviesbureau te hebben, maakte plaats voor mijn bezielde (harts)droom om aan de zijde te staan van mensen die zichzelf in alle volledigheid willen omarmen. Die willen begrijpen wat hun eigenheid is en hoe je die kunt toelaten zodat je een leven gaat leiden dat van jou is terwijl je in verbinding staat met de mensen om je heen.
​
Ik noem mijzelf een ervaringsdeskundige omdat ik - om tot dit punt te komen - meerdere burn-outs en depressies, en talloze momenten van wanhoop en paniek heb mogen doorvoelen. En voelen is waar het in mijn ogen om gaat. Het jezelf ontdoen van al die regels in je hoofd zodat er ruimte ontstaat om te voelen; zowel de moeilijke als de mooie dingen.